همایش "امنیت غذایی و رونق تولید"  که در تاریخ ۲۷ آذرماه ۱۳۹۸ در دانشگاه فردوسی مشهد برگزار گردید، امید است در این همایش، گامی در جهت اعتلای علمی کشور به منظور بهبود و ارتقاء وضعیت امنیت غذایی کشور و ارائه راهکارهای کاربردی برای رونق بخشیدن به تولید، برداشته شده باشد. لذا در این همایش که با حضور بیش از ۵۰۰ نفر از مسئولین، اساتید، پژوهشگران، صاحبنظران، دانشجویان، کشاورزان و تولیدکنندگان بخش خصوصی در دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد برگزار گردید، کوشش شد با توجه به اهمیت امنیت غذایی به عنوان یکی از مهمترین ابعاد استراتژیک امنیت ملی به چالش‌های پیش‌روی آن، راهکارهای ارتقاء و بهبود آن و نقش کشاورزان و تولیدکنندگان به عنوان مهمترین عناصر این زنجیره، به مسئله امنیت غذایی و رونق تولید در کنار هم پرداخته شود.
اهمیت این همایش به دلیل نام‌گذاری سال جاری به نام سال رونق تولید، شرایط سخت اقتصادی و با توجه به تاکیدات سیاست بالادستی بر امنیت غذایی است. برگزاری این همایش توسط انجمن علمی اقتصاد کشاورزی ایران و با همت و میزبانی گروه اقتصاد کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد و با حمایت وزارت جهاد کشاورزی، اتاق بازرگانی مشهد، دانشگاه و پژوهشگاه عالی دفاع ملی، اتحادیه‌های مختلف و بنگاه‌های فعال بخش کشاورزی انجام گرفت. براساس محورهای تعیین شده و فرصت دو ماهه برای ارسال مقالات، تعداد ۱۱۸ مقاله، به دبیرخانه همایش ارسال گردید که در بررسی‌های اولیه، تعداد ۸۰ مقاله، مرتبط با موضوع امنیت غذایی و رونق تولید و محورهای همایش تشخیص داده شد و در فرایند داوری قرار گرفت. پس از داوری، ۴۵ مقاله برای ارائه به صورت پوستر و یا چاپ در نشریه علمی و پژوهشی مورد پذیرش قرار گرفت و از این تعداد، ۳۸ مقاله توسط نویسندگان محترم، مطابق با فرمت خواسته شده، ارسال و مورد تصویب نهایی قرار گرفت.
جهت مشارکت تمامی گروه‌های اقتصاد کشاورزی و سازمان‌های علمی و اجرایی ذیربط، اعضای کمیته علمی از میان اعضای هیات علمی دانشگاه‌ها و وزارت جهاد کشاورزی انتخاب گردید، که اسامی آنها در جدول زیر ارائه شده است.

1. الگوی کشت، رونق تولید و امنیت غذایی
2. کارآفرینی و اشتغال پایدار، رونق تولید و امنیت غذایی
3. بهره‌وری، رونق تولید و امنیت غذایی
4. صنایع تبدیلی و غذای سالم، رونق تولید و امنیت غذایی
5. تجارت، بازاریابی و بازاررسانی، رونق تولید و امنیت غذایی
6. مدیریت ریسک، رونق تولید و امنیت غذایی
7. سرمایه‌گذاری و اعتبارات، رونق تولید و امنیت غذایی
8. آموزش کشاورزی، رونق تولید و امنیت غذایی
9. زنجیره عرضه، رونق تولید و امنیت غذایی
10. تغییرات اقلیمی و مهاجرت، رونق تولید و امنیت غذایی
11. کشاورزی شهری، رونق تولید و امنیت غذایی

1.  از آنجا که اجرای موفقیت آمیز طرح مثلث توسعه اقتصادی - فرهنگی در کاهش ناامنی غذایی خانوارها و ایجاد اشتغال روستایی نقش بسزایی دارد، شناسایی موانع اجرای طرح در سطح روستاها، همچنین مسائل اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی مرتبط با آن، اهمیت ویژه‌ای دارد. لذا با توجه به نقش و اهمیت قطبهای علمی دانشگاه‌ها در پرداختن به مشکلات کشور، پیشنهاد می‌شود، فرآیند ارزیابی و پایش طرح‌های توسعه روستایی و کشاورزی موجود در این الگو، به قطب‌های علمی مرتبط با موضوع در دانشگاه فردوسی سپرده شود.
2.  نظر به اهمیت مسأله پایداری در تولید، بازاریابی، تجارت و اشتغال کشاورزی و نیز امنیت پایدار غذایی، اجتناب از تصمیم‌گیری‌های موضوعی و موضعی و داشتن یک برنامه بلندمدت و فراگیر برای بخش کشاورزی اهمیت دارد. لذا پیشنهاد می‌شود در سیاست‌گذاری‌های بخش، به کلیه مولفه‌های حکمرانی خوب از جمله مشارکت ذی‌نفعان در تصمیم‌گیری‌ها، اثربخشی و کارایی سیاست‌ها، بهبود فضای کسب و کار، کاهش بوروکراسی اداری، حذف فرآیندهای دیوانسالار و مراکز تصمیم‌گیری متعدد، جلوگیری از موازی کاری، شفافیت در تصمیم گیری‌ها و مسئولیت پذیری توجه گردد.
3.  نوین‌سازی ساختار بازار نهادهها و محصولات کشاورزی در جهت تامین منافع کلیه ذی‌نفعان، یکی از حوزه‌های کلیدی است که می‌تواند به امنیت غذایی پایدار و درآمدزایی و ارزش آفرینی بخش منجر شود. در این زمینه استفاده از نوآوری‌های نهادی مانند کشاورزی قراردادی پیشنهاد می‌شود. چرا که نظام‌های کشاورزی قراردادی رقابت‌پذیر، با کاهش ناکارآمدی‌ها در عرصه بازار محصولات کشاورزی، از جمله کاهش ریسک، زمینه سرمایه‌گذاری بلندمدت و در نتیجه رونق تولید و امنیت غذایی را فراهم می‌آورند و می‌توانند مانع مهاجرت کشاورزان و یا تغییر کاربری اراضی کشاورزی گردند که تهدید جدی بخش کشاورزی محسوب می‌شود.
4. آب یکی از مهمترین نهاده‌های تولید کشاورزی است که به ویژه در مقوله تاب‌آور کردن تولید، اهمیت می‌یابد. از این رو نیازمند سیاست‌گزاری‌های جامع پشتیبانی کننده است. در این راستا پیشنهاد می‌شود متخصصین آب و اقتصاد کشاورزی توامان و با مشورت‌گیری از سایر متخصصین، الگوی پایدار تضمین کننده نظام تولید و امنیت غذایی را بر محور آب طراحی نمایند تا منجر به ایجاد منفعت برای همه ذی‌نفعان شود.
5. شناخت از بازار نهاده‌ها و محصولات کشاورزی و مولفه‌های تاثیرگذار و تاثیرپذیر آن، می‌تواند بر برنامه‌ریزی‌های تولیدی و تصمیم‌گیری‌های سیاستی مقطعی و بلندمدت، تاثیر ویژه‌ای داشته باشد به گونه‌ای که مانع از ایجاد تکانه در عرضه و تقاضا شود. در این زمینه، پایش مستمر تولید و قیمت نهاده‌ها و محصولات کشاورزی توسط نهادهای ذی‌ربط و پیش‌بینی‌های کارشناسی شده درباره بازار محصولات و نهاده‌ها توسط متخصصین اقتصاد کشاورزی در سازمان نظام مهندسی کشاورزی و انتقال نتایج تحقیقات به کشاورزان پیشنهاد می‌شود.
6. پیشنهاد می‌شود کلیه تصمیم‌گیری‌ها و سیاست سازی‌ها بر محور سند راهبردی بخش کشاورزی و با مشارکت کلیه ذی‌نفعان عمومی بخش کشاورزی صورت گیرد.
7.  با توجه به بالا بودن هزینه‌های تولید برخی از محصولات کشاورزی در داخل کشور، پیشنهاد می‌شود در سیاست‌های کلان و ملی امنیت غذایی، ضمن تأکید بر منافع ملی و با توجه به منافع مشترک، کشت فراسرزمینی مورد توجه قرار گیرد تا بتوان از ظرفیت‌های موجود در دایره جهانی به شکل مناسبی بهره گرفت.
8. پیشنهاد می‌شود به منظور تضمین فرآیندهای منتج به تامین امنیت غذایی، تشکل مردم نهاد حامیان امنیت غذایی با محوریت متخصصین و دلسوزان بخش تشکیل شود.
9. تدوین نقشه و سند راهبردی تامین نهاده‌های کشاورزی در شرایط تحریم باید در دستور کار وزارت جهاد کشاورزی قرار گیرد. همچنین در شرایط تحریم نهاده‌های مهم کشاورزی، لازم است سرمایه‌گذاری ویژه‌ای در حوزه نهاده‌ها به ویژه صنعت بذر انجام شود تا بتواند تضمین کننده تولید و به تبع آن امنیت غذایی از یک سو و از دیگر سوی صرفه جویی‌های ارزی در شرایط پساتحریم باشد.
10. پیشنهاد می شود قبل از عملیاتی کردن تصمیم‌ها و سیاست‌گذاریهای هدفمند بخش کشاورزی، آثار آن بر درآمد فعالان بخش مورد بررسی قرار گیرد تا حداکثر تاثیر مثبت و حداقل مخاطرات را بر بخش کشاورزی داشته باشد و در صورت لزوم مورد هدف سیاست‌های حمایتی قرار گیرد.
11. از آنجا که حضور در بازارهای جهانی و صادرات پایدار محصولات کشاورزی نیازمند حفظ رقابت‌پذیری در بلندمدت و احراز استانداردهای جهانی با توجه به اهمیت مقوله سلامت مواد غذایی است، توجه به مساله کیفیت و بهداشت مواد غذایی و ثبت نشان تجاری، درکنار عقد تفاهمنامه‌های تجاری بلندمدت و استفاده از ظرفیت‌های تفاهم‌نامه‌های موجود، پیشنهاد می‌شود.
12. گسترش صنایع تبدیلی کشاورزی به ویژه در صنایعی مانند تخم مرغ که صادرات محصول به صورت تازه با محدودیت مواجه است، ضمن افزایش ماندگاری محصول و حفظ استانداردها، با افزایش اشتغال، ثبات صنعت و کاهش نوسانات قیمت، افزایش ارزش افزوده و تقویت زنجیره ارزش و تبدیل دانش فنی به محصول، نقش مهمی در رونق تولید ایفا خواهد کرد.